ZESPÓŁ SZKÓŁ KSZTAŁCENIA USTAWICZNEGO W KROŚNIE

Zazdroszczę tej, co dzisiaj rano mną była

J. Słowacki, Balladyna

 

W tym roku do Narodowego Czytania została wybrana Balladyna Juliusza Słowackiego. Również i w naszej szkole trwały przygotowania do jej przedstawienia, odczytania. Pandemia zrobiła swoje. Być może na wiosnę…

Warto w tym miejscu przypomnieć krótko sylwetkę poety, autora, dramatopisarza oraz jego dzieło. Juliusz Słowacki to bodaj najwybitniejszy liryk polskiego romantyzmu. Zasłynął z takich wierszy jak: Hymn/Smutno mi, Boże/,Testament mój, Pogrzeb kapitana Meyznera, Sowiński w okopach Woli. Pisał również dramaty. W szkole omawiamy Balladynę oraz Kordiana, choć znanych jest jeszcze kilka: Mazepa, Horsztyński czy Ksiądz Marek. Jest jeszcze jeden tekst, o którym warto wspomnieć. Jest to poemat: Grób Agamemnona. Występuje w nim zarówno dramat poety, jak i narodu. Wszystkie treści wyrastają na fundamencie przywiązania do ojczyzny i polskości.

 Co do Balladyny ,opowiada ona o żądzy władzy, egoizmie, pogardzie dla innych. Ukazuje jednocześnie upadek i samotność winowajczyni, dla której na końcu nie było już ani ratunku ani usprawiedliwienia. Z drugiej strony dramat opowiada o potrzebie miłości, szacunku dla drugiego człowieka, w tym dla matki. Dla tej ostatniej jest to jednocześnie nauczka, że nie można kochać dziecka ślepą matczyną miłością-trzeba wymagać i uczyć odpowiedzialności i pokory. Tekst, w całości napisany jest w stylu iście romantycznym, gdzie szczególną rolę odgrywają przyroda i postaci fantastyczne. Dodatkowo wybrzmiewa tu skala najróżniejszych uczuć: miłości, nienawiści, tęsknoty ale też poczucia krzywdy rodzicielki. Dramat, mimo upływu czasu ,nic nie stracił na ważności. Mimo maniery epoki jest na wskroś aktualny i warty obejrzenia na scenie czy też czytania w długie- jeszcze jesienne wieczory.

 

Elżbieta Misiak-Gancarz

       

Pasła Kasieńka krówki dwie, hej tam za górkę gnała je.

Dwie krówki hen gnała, tęskliwie  śpiewała…

/piosenka ludowa/

 

Katarzynki – polski zwyczaj świąteczny, obchodzony przez kawalerów - odpowiednik andrzejek. W nocy z 24/25 listopada, tj. w wigilię św. Katarzyny Aleksandryjskiej, odbywają się wróżby młodych mężczyzn dotyczące ożenku i poszukiwania partnerki. Święto to zostało wyparte przez andrzejki – spopularyzowane na zachodzie święto panien, podczas którego kobietom poszukującym partnera mają się spełniać pomyślne wróżby.

W kościołach chrześcijańskich obrzęd katarzynek odbywa się w niedzielę poprzedzającą 29 listopada.

Święta Katarzyna to patronka cnotliwych kawalerów, którzy pragną poznać pannę i w przyszłości wejść w szczęśliwy związek małżeński. Największe nasilenie kultu świętej przypadło na okres średniowiecza.

• Kawalerowie przed wszelkimi wróżbami zgodnie recytowali wierszyk ku pomyślności wróżb:

Hej! Kasiu, Katarzynko

Gdzie szukać cię dziewczynko

Wróżby o ciebie zapytam

Czekaj – wkrótce zawitam

Bawmy się więc w Katarzyny

Szukajcie chłopaki dziewczyny

Zapytać więc trzeba wróżby

A nuż potrzebne już drużby

• W noc świętej Katarzyny pod poduszką są dziewczyny – to porzekadło towarzyszyło wkładaniu pod poduszkę dziewczęcych przedmiotów, części garderoby czy ptasiego pióra mających sprowadzić proroczy sen o przyszłej narzeczonej, bądź karteczek z pierwszymi literami imion lub całymi żeńskimi imionami, które zaraz po przebudzeniu miały być wylosowane. Towarzyszyć temu mógł wierszyk:

Wskaż proszę wróżbo wybrankę

Żonę i przyszłą kochankę

Wyciągam karteczki cztery

Są jej imienia litery

• Wróżenie z kubków polegało na losowaniu ukrytych pod nimi przedmiotów symbolizujących ożenek (np. obrączka), przypływ majątku (np. monety), dobrą pracę (zboże), chwilowy zastój (pusty kubek). Losowaniu towarzyszyć może wierszyk:

Kasiu daj znać, co się będzie ze mną dziać.

 

Warto dodać, że obecnie nadal jest to popularne imię żeńskie. Wszystkim Kasiom, Kasieńkom w dniu ich Święta, życzymy wszystkiego co najlepsze.

 

Skorzystała z zasobów internetu i garść refleksji dodała:

Elżbieta Misiak-Gancarz

 

 

Obraz: Wesoła jazda, Alfred Kowalski

       

Z wielką przyjemnością informujemy o sukcesie Technikum nr 7 w konkursie, organizowanym przez Prezydenta Miasta Krosna, „Poszukiwacze zaginionych baterii”. Była to już XVI edycja, ale nasze pierwsze zwycięstwo. Zdobyliśmy pierwsze miejsce w kategorii szkół ponadgimnazjalnych. Zebraliśmy 90 kg baterii!!! Nagrodę odebrała Pani Dyrektor  - Bożena Cząstka.

Wygrana, to jednak nie tylko wielki zaszczyt i tytuł zwycięzcy, ale także konkretna nagroda. A jest nią Drukarka 3D! Drukarka poszerzy listę szkolnego, profesjonalnego sprzętu, o kolejne  wysokiej jakości urządzenie, które usprawni naukę i pracę uczniów i nauczycieli. Sponsorem nagrody była firma ELEKTRO Bogusław Bargieł z Tarnowca.

Celem konkursu było kształtowanie i promowanie właściwej postawy, sprzyjającej trosce o środowisko, poprzez wyrobienie nawyku zbierania odpadów niebezpiecznych. Konkurs trwał od 7 do 25 września. Zebrane przez młodzież baterie zostały sprawdzone, zważone i odebrane do utylizacji przez firmę wybraną przez organizatora.  Organizacją konkursu w szkole zajął się Samorząd Uczniowski wraz z opiekunem - Panią Karoliną Krężałek. Samorząd przeprowadził także konkurs międzyklasowy, w którym zwyciężyła klasa III.

Bardzo serdecznie dziękujemy wszystkim uczniom naszej szkoły za wielką, zbiorową mobilizację. Jesteście wielcy!

Podziękowania za włączenie się w akcję składamy również słuchaczom, nauczycielom, pracownikom szkoły oraz wychowankom internatu. Wspólnymi siłami udało nam się odnieść wielki sukces, z czego bardzo się cieszymy! Liczymy także na zwycięstwo w kolejnych edycjach konkursu, dlatego już dziś zachęcamy wszystkich uczniów i pracowników do zbierania baterii i przynoszenie ich do szkoły. Może za rok znów „odnajdziemy najwięcej baterii” i będziemy się cieszyć z sukcesu.             

Zatem – do dzieła – zbieramy baterie!!!

 

Organizatorka akcji  w szkole – Karolina Krężałek

       

„Naród, który traci pamięć  przestaje być Narodem – staje się jedynie zbiorem ludzi, czasowo zajmujących dane terytorium”.

Józef Piłsudski

 

Serdecznie dziękuję  Dominice Syrek z kl. III oraz Wiktorii Kruczek i Patrykowi Gutkowskiemu z kl.II 4 za podjęcie wyzwania i przygotowanie pięknych nagrań, będących wyrazem miłości i szacunku do Ojczyzny.

 

Słowa podziękowania kieruję również do Uczniów i Słuchaczy, którzy mieli odwagę pokazać flagi ozdabiające ich domy w tym szczególnym dniu.   

 

Dziękuję wszystkim serdecznie!

Karolina Krężałek
organizatorka akcji

 

 

       

Narodowe Święto Niepodległości obchodzone jest, co roku, 11. listopada - dla upamiętnienia rocznicy odzyskania przez Polskę, po 123 latach niewoli, niepodległości - w 1918 roku. Przez ponad wiek byliśmy w niewoli - pod zaborami Rosji, Prus i Austrii. Dlatego dzień ten jest jednym z najważniejszych uroczystości w naszej historii.

Obchodzone było od roku 1920. Tajnie nawet podczas II wojny światowej. W roku 1945 zostało zastąpione innym świętem, obchodzonym 22. lipca - w rocznicę ogłoszenia, w 1944 roku, Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. Święto 11. listopada, w pierwotnym kształcie, przywrócono dopiero po przemianach ustrojowych w 1989 roku.

Obecnie Narodowe Święto Niepodległości znów obchodzone jest przez Polaków wyjątkowo uroczyście, a miejscem głównych obchodów jest Plac Piłsudskiego, na którym odbywają się uroczystości z udziałem najwyższych władz państwowych.

Dla wielu Polaków to dzień zadumy nad historią i okazja do wyrażenia uczuć patriotycznych. Wszyscy cieszymy się, że po wiekach walki o niepodległość jesteśmy wolni, mamy swój ojczysty język i własną tożsamość.

 

 

       

10 grudnia mija 40 lat, od kiedy z rąk króla Szwecji Czesław Miłosz odebrał literacką Nagrodę Nobla. Decyzja o tym fakcie obiegła opinię publiczną 9 listopada.  Każdy wie, że jest to największe wyróżnienie w dziedzinie literatury na świecie. W uzasadnieniu przyznania nagrody czytamy: za to, że "z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie wystawiony jest człowiek w świecie ostrego konfliktu".

 

Kiedy Miłosz dostał Nobla, wielu Polaków nie znało jego twórczości, bo poeta przebywał na emigracji w Stanach Zjednoczonych. Sam Miłosz po latach tak opisywał tę chwilę w "Autoportrecie przekornym":

Kiedy dostałem Nagrodę Nobla, to już całkowicie straciłem kontrolę i tylko włosy wydzierałem z głowy dowiadując się, kim jestem w oczach innych. Zawsze uważałem siebie, na przykład, za poetę dość hermetycznego, dla pewnej nielicznej publiczności. I co się dzieje, kiedy tego rodzaju poeta staje się sławny, głośny, kiedy staje się kimś w rodzaju Jana Kiepury, tenora albo gwiazdy futbolu? Naturalnie, powstaje jakieś zasadnicze nieporozumienie.

Po przyznaniu Miłoszowi Nobla dziennikarze i krytycy literaccy dyskutowali nad politycznymi uwarunkowaniami tej nagrody. Trudno było uznać za przypadek, że otrzymał ją polski emigracyjny poeta w roku utworzenia Solidarności. Nagroda Nobla dla Miłosza interpretowana była jako wyraz poparcia dla politycznych przemian zachodzących we wschodnim bloku tak jak późniejsza Pokojowa Nagroda Nobla przyznana Lechowi Wałęsie. W 1980 roku tak często zarzucano Szwedzkiej Akademii kierowanie się w swoich wyborach pozaliterackimi względami, że akademicy pierwszy raz zrezygnowali z tradycyjnej dyskrecji. Ujawnili, że nazwisko Miłosza od czterech lat pojawiało się na listach kandydatów do nagrody.

Dzięki nagrodzie Nobla Czesław Miłosz stał się popularny także w ojczyźnie, a jego utwory znowu zaczęły być oficjalnie wydawane. Upłynęło jednak wiele lat zanim na stałe zamieszkał w Polsce. 

O tym, że poeta w pełni zasłużył na uznanie odbiorców, czytelników, znawców literatury niech świadczy wiersz:

Moja wierna mowo

Moja wier­na mowo,
słu­ży­łem to­bie.
Co noc sta­wia­łem przed tobą mi­secz­ki z ko­lo­ra­mi,
że­byś mia­ła i brzo­zę i ko­ni­ka po­lne­go i gila
za­cho­wa­nych w mo­jej pa­mię­ci.

Trwa­ło to dużo lat.
By­łaś moją oj­czy­zną bo za­bra­kło in­nej.
My­śla­łem że bę­dziesz tak­że po­śred­nicz­ką
po­mię­dzy mną i do­bry­mi ludź­mi,
choć­by ich było dwu­dzie­stu, dzie­się­ciu,
albo nie uro­dzi­li się jesz­cze.

Te­raz przy­zna­ję się do zwąt­pie­nia.
Są chwi­le kie­dy wy­da­je się, że zmar­no­wa­łem ży­cie.
Bo ty je­steś mową upodlo­nych,
mową nie­ro­zum­nych i nie­na­wi­dzą­cych
sie­bie bar­dziej może od in­nych na­ro­dów,
mową kon­fi­den­tów,
mową po­mie­sza­nych,
cho­rych na wła­sną nie­win­ność.

Ale bez cie­bie kim je­stem.
Tyl­ko szko­la­rzem gdzieś w od­le­głym kra­ju,
a suc­cess, bez lęku i po­ni­żeń.
No tak, kim je­stem bez cie­bie.
Fi­lo­zo­fem ta­kim jak każ­dy.

Ro­zu­miem, to ma być moje wy­cho­wa­nie:
glo­ria in­dy­wi­du­al­no­ści od­ję­ta,
Grzesz­ni­ko­wi z mo­ra­li­te­tu
czer­wo­ny dy­wan pod­ście­ła Wiel­ki Chwał,
a w tym sa­mym cza­sie la­tar­nia ma­gicz­na
rzu­ca na płót­no ob­ra­zy ludz­kiej i bo­skiej udrę­ki.

Moja wier­na mowo,
może to jed­nak ja mu­szę cie­bie ra­to­wać.
Więc będę da­lej sta­wiać przed tobą mi­secz­ki z ko­lo­ra­mi
ja­sny­mi i czy­sty­mi je­że­li to moż­li­we,
bo w nie­szczę­ściu po­trzeb­ny ja­kiś ład czy pięk­no

Skorzystała ze źródeł internetu i garść słów dorzuciła:

 

E. Misiak-Gancarz

Zdjęcie /Jerzy Undro /PAP

       

Miesiąc listopad wyjątkowo obfituje w święta, których obchodzenie przez wiele wieków wytworzyło swoistą tradycję.

Tradycja (łac. traditio) – przekazywane z pokolenia na pokolenie treści kultury (takie jak: obyczaje, poglądy, wierzenia, sposoby myślenia i zachowania, normy społeczne), uznane przez daną zbiorowość za społecznie ważne dla jej współczesności i przyszłości.

Myślę, że warto poświęcić im trochę uwagi, czym kierowałam się pisząc niniejszy artykuł.

 Czytaj cały artykuł >>>  
     

Czas na mnie
czas nagli

co ze sobą zabrać
na tamten brzeg

nic

więc to już
wszystko
mamo

tak synku
to już wszystko

a więc to tylko tyle
tylko tyle

więc to jest całe życie
tak całe życie

 

Tadeusz Różewicz

 

 

Jak co roku, w dniu 1 listopada odwiedzimy groby naszych bliskich, zatrzymamy się u ich mogił, zmówimy modlitwę, być może zaskoczy nas upływ czasu…tak dawno od nas odeszli a my stale czujemy ich obecność…w sercu pozostaną z nami na zawsze.

To szczególny dzień ku czci wszystkich świętych. W Polsce, zgodnie z nauką Kościoła katolickiego, jest to "uroczystość tych, którzy są zbawieni i cieszą się wieczną szczęśliwością w niebie". Należą do nich nie tylko kanonizowani i błogosławieni, ale także święci bezimienni wierni, którym Kościół w sposób szczególny chce oddać hołd.

Pamiętajmy też o grobach zapomnianych, których bliscy już odeszli, lub żyją daleko od mogił ukochanych, ale także o tych, którzy walczyli o wolność naszego kraju i polegli na różnych frontach.

       

Gdyby miłość mogła ocalić, a łzy uleczyć-byłbyś z nami.

Napis nagrobny

 

 

W dniu 16 października w naszej szkole odbył się konkurs poświęcony życiu, rodzinie, edukacji i posłudze papieża Jana Pawła II. Był przygotowany do realizacji wiosną tego roku, kiedy to 18 maja przypadała 100.rocznica urodzin tego Wielkiego Polaka. Wszelkie plany i założenia  musiały zostać zmienione z powodu pandemii. Cieszy więc fakt, że w Dniu Papieskim przypadającym i obchodzonym co roku w dniu 16 października udało się nadrobić zaległości.

Założeniem tej aktywności było uczczenie pontyfikatu, osoby i misji Polaka, który już dzisiaj należy do grona nie tylko najwybitniejszych i najznakomitszych naszych rodaków, ale też niezwykłych osobistości tego świata. Tym, którym dane było żyć w latach 70. ubiegłego stulecia z pewnością pamiętają znamienne słowa: Habemus papam a zaraz po nich wyłaniającego się z krużganków bazyliki  Karola Wojtyłę, który przybrał imię Jan Paweł II. Uśmiechniętego, podnoszącego wysoko ramiona w geście pozdrowienia ludzi zgromadzonych na Placu św. Piotra, a w domach atmosferę niedowierzania, totalnej radości i wzruszenia. Był z nami jako papież 27 lat i pod każdym względem był wyjątkowy. Takiego pamiętamy go do dziś. A wyrazem tej pamięci stał się konkurs „Sto pytań na stulecie papieża Jana Pawła II”. Zgłosiło się do udziału w nim 8 osób, 7 z klasy I i 1 z II5 Technikum.

Po poprawie prac i analizie punktów, wyniki przedstawiają się następująco:

• I miejsce Emilia Pastyrzak z klasy I5 Technikum
• II miejsce Paulina Bobek z klasy II5 Technikum
• III miejsce przypadło Wiktorii Stypule z klasy I5 Technikum

Najlepszym serdecznie gratulujemy!

Wymienione osoby otrzymały nagrody książkowe, związane tematycznie z bohaterem rywalizacji, natomiast wszyscy uczestnicy – słodycze i pamiątkowe dyplomy.

 

W tym miejscu pragnę bardzo podziękować Pani Annie Korab za pomoc w przygotowaniu i realizacji konkursu, a uczniom za udział w nim.

 

E. Misiak-Gancarz

 

       

Za serce, uśmiech, dobre słowo, zachętę do pracy, gdy nic się  nie udawało... i pochwałę, gdy wszystko szło dobrze.

Za pomoc w odkrywaniu tego, w czym jesteśmy najlepsi i przekonywanie, że możemy zrobić więcej niż się spodziewamy.

Za pokazanie nam, że się liczymy i jesteśmy ważni. Za to, że w tak wielu sytuacjach mogliśmy zawsze na Państwa liczyć!

 

Z wyrazami wdzięczności
Młodzież ZSKU